Async Local Storage jest tutaj aby Ci pomóc#

Kiedy słyszysz frazę "Async Local Storage", co przychodzi ci na myśl? Możesz pomyśleć, że odnosi się to do jakiejś magicznej implementacji localStorage w przeglądarce. Nic bardziej mylnego. Async Local Storage nie ma związku z przeglądarką ani nie jest typowym mechanizmem storage. Prawdopodobnie jedna lub dwie biblioteki, z których korzystałeś lub korzystasz, używają go pod maską. W wielu przypadkach ta funkcja może uchronić cię przed tworzeniem chaotycznego kodu.

Co to jest Async Local Storage?#

Async Local Storage to funkcja wprowadzona w Node.js, początkowo dodana w wersjach v13.10.0 i v12.17.0, a następnie ustabilizowana w wersji v16.4.0. Jest częścią modułu async_hooks, który umożliwia śledzenie zasobów asynchronicznych w aplikacjach Node.js. Funkcja ta pozwala na utworzenie współdzielonego kontekstu, do którego wiele funkcji asynchronicznych ma dostęp bez konieczności jego jawnego przekazywania. Kontekst jest dostępny w każdej operacji wykonywanej w ramach callbacku przekazanego do metody run() instancji AsyncLocalStorage.

Wykorzystanie AsyncLocalStorage#

Zanim przejdziemy do przykładów, wyjaśnijmy wzorzec, którym posłużymy się w przykładach.

Inicjowanie

import { AsyncLocalStorage } from "async_hooks";
import { Context } from "./types";

export const asyncLocalStorage = new AsyncLocalStorage<Context>();

// export const authAsyncLocalStorage = new AuthAsyncLocalStorage<AuthContext>()

W powyższym module inicjalizujemy instancję AsyncLocalStorage i eksportujemy ją jako zmienną.

Użycie

asyncLocalStorage.run({ userId }, async () => {
  const usersData: UserData = await collectUsersData();
  console.log("usersData", usersData);
});

// (method) AsyncLocalStorage<unknown>.run<Promise<void>>(store: unknown, callback: () => Promise<void>): Promise<void> (+1 overload)

Metoda run() przyjmuje dwa argumenty: storage, zawiera dane, które chcemy udostępnić, oraz callback, w którym umieszczamy naszą logikę. W rezultacie storage staje się dostępny w każdym wywołaniu funkcji wewnątrz callback, co umożliwia płynne udostępnianie danych w operacjach asynchronicznych.

async function collectUsersData() {
  const context = asyncLocalStorage.getStore();
}

Aby uzyskać dostęp do kontekstu, importujemy naszą instancję i wywołujemy metodę asyncLocalStorage.getStore(). Pomocną rzeczą jest to, że storage zwrócony przez getStore() jest już otypowany, ponieważ przekazaliśmy typ Context do klasy AsyncLocalStorage podczas inicializacji: new AsyncLocalStorage<Context>().

Async Local Storage jako "auth context"#

Nie ma typowej aplikacji webowej bez systemu uwierzytelnienia. Musimy zweryfikować tokeny i wyodrębnić informacje o użytkowniku. Gdy już uzyskamy dane użytkownika, chcemy udostępnić je w "route handlers". Zobaczmy, jak możemy wykorzystać AsyncLocalStorage, aby zaimplementować "auth context", zachowując czystość naszego kodu.

Wybrałem fastify dla tego przykładu.

Cytując dokumentację fastify to:

tłumaczenie

Szybki i lekki framework webowy dla Node.js

oryginał

Fast and low overhead web framework, for Node.js

Ok, do dzieła!

1. Zainstalujmy fastify

npm install fastify

2. Zdefinujmy typ dla naszego auth context'u:

type Context = Map<"userId", string>;

3. Zainicjalizujmy instancję AsyncLocalStorage, przypiszmy ją do zmiennej i wyeksportujmy. Pamiętaj, aby przekazać odpowiedni typ: new AsyncLocalStorage<Context>().

import { AsyncLocalStorage } from "async_hooks";
import { Context } from "./types";

export const authAsyncLocalStorage = new AsyncLocalStorage<Context>();

4. Zainicjalizujmy instancję Fasitfy oraz dodajmy funkcję do obsługi błędów:

import Fastify from "fastify";

/* other code... */

const app = Fastify();

function sendUnauthorized(reply: FastifyReply, message: string) {
  reply.code(401).send({ error: `Unauthorized: ${message}` });
}

/* other code... */

Teraz nadchodzi bardzo ważna część. Dodajmy hook onRequest, aby owinąć handler'y wywołaniem metody authAsyncLocalStorage.run().

import Fastify from "fastify";
import { authAsyncLocalStorage } from "./context";
import { getUserIdFromToken, validateToken } from "./utils";

/* other code... */

app.addHook(
  "onRequest",
  (request: FastifyRequest, reply: FastifyReply, done: () => void) => {
    const accessToken = request.headers.authorization?.split(" ")[1];
    const isTokenValid = validateToken(accessToken);
    if (!isTokenValid) {
      sendUnauthorized(reply, "Access token is invalid");
    }
    const userId = accessToken ? getUserIdFromToken(accessToken) : null;

    if (!userId) {
      sendUnauthorized(reply, "Invalid or expired token");
    }
    authAsyncLocalStorage.run(new Map([["userId", userId]]), async () => {
      await new Promise((resolve) => setTimeout(resolve, 2000));
      sendUnauthorized(reply, "Invalid or expired token");
      done();
    });
  },
);

/* other code... */

Po pomyślnym sprawdzeniu danych użytkownika wywołujemy metodę run() z naszego authAsyncLocalStorage. Jako argument storage przekazujemy "auth context" z userId pobranym z tokena. W callback'u wywołujemy funkcję done, aby Fastify mógł wykonać dalsze operacje.

Jeśli mamy funkcje walidujące, które wymagają asynchronicznych operacji, powinniśmy je dodać do callback'a. Wynika to z tego, że, zgodnie z dokumentacją:

tłumaczenie

Callback done nie jest dostępny, gdy używasz async/await lub zwracasz Promise. Jeśli w tej sytuacji wywołasz callback done, może wystąpić nieoczekiwane zachowanie, np. duplikacja wywołań handlerów.

oryginał

the done callback is not available when using async/await or returning a Promise. If you do invoke a done callback in this situation unexpected behavior may occur, e.g. duplicate invocation of handlers

Tutaj przykład jak mogło by to wyglądać:

/* other code... */

authAsyncLocalStorage.run(new Map([["userId", userId]]), async () => {
  const isUserValid = await checkIfUserIsValid(userId);

  if (!isUserValid) {
    sendUnauthorized(reply, "User identity not valid");
  }
  done();
});

Nasz przykład ma tylko jeden chroniony route. W bardziej złożonych scenariuszach może być konieczne zabezpieczenie tylko niektórych route's "auth contextem". W takich przypadkach moglibyśmy:

1. Stworzyć plugin, który zostanie zastosowany tylko do wybranych routes i zawrzeć w nim hook onRequest.
2. Dodać logikę rozróżniającą routes bezpośrednio w hooku onRequest.

W porządku, nasz kontekst jest ustawiony więc teraz możemy zadeklarować chroniony route.

import { UserRepository } from "./user-repository";
import { getContext } from "./with-async-local-storage";
import { Context } from "./types";

/* other code... */

app.get("/email-addresses", async () => {
  const context = authAsyncLocalStorage.getStore();
  const userId = context.get("userId");
  const userRepository = new UserRepository();
  const addresses = await userRepository.getEmailAddresses(userId);

  return { addresses };
});

Kod jest dość prosty. Importujemy authAsyncLocalStorage, wyciągamy userId, inicjalizujemy UserRepository i pobieramy dane. Takie podejście sprawia, że kod handlera jest czysty.

Przyjżyjmy się w jaki sposób Next.js używa Async Local Storage#

W tym przykładzie zaimplementujemy naszą wersję funkcji cookies z Next.js. Ale chwila... Przecież to jest post o AsyncLocalStorage, prawda? Więc dlaczego mówimy o cookies? Odpowiedź jest prosta: Next.js używa AsyncLocalStorage, aby zarządzać cookies po stronie serwera. Dlatego odczytanie cookie w komponencie serwerowym jest tak proste jak:

import { cookies } from "next/headers";

export default function ExamplePage() {
  const cookieStore = await cookies();
  const testCookie = cookieStore.get("test");

  return (
    <div>
      <h1>Server Component: Cookie Usage</h1>
      {testCookie?.value || ""}
    </div>
  );
}

Używamy funkcji cookies wyeksportowanej z next/headers, która udostępnia kilka metod do zarządzania ciasteczkami. Ale jak to jest technicznie możliwe?

Czas zacząć naszą re-implementację#

Na wstępie chciałbym wspomnieć, że ten przykład opiera się na wiedzy, którą zdobyłem oglądając świetne video autorstwa Lee Robinsona oraz z analizy repozytorium Next.js.

W tym przykładzie użyjemy Hono jako framework serwerowy. Wybrałem go z dwóch powodów:

1. Chiałem go wypróbować.
2. Oferuje dobre wsparcie dla JSX.

Zainstalujmy Hono:

npm install hono

Zainicjalizujmy Hono i dodajmy middleware:

import { serve } from "@hono/node-server";
import { Hono } from "hono";
import { logger } from "hono/logger";
import withAsyncLocalStorage from "./with-async-local-storage";
import { setCookieContext } from "./cookies";

const app = new Hono();

app.use(logger());

app.use(async (c, next) => {
  return cookieAsyncLocalStorage.run(setCookieContext(c), async () => {
    await next();
  });
});

serve(
  {
    fetch: app.fetch,
    port: 3000,
  },
  (info) => {
    console.log(`Server is running on http://localhost:${info.port}`);
  },
);

Kod przypomina middleware z przykładu z Fastify, prawda? Aby ustawić kontekst, wykorzystujemy setCookieContext, który jest importowany z modułu cookies — naszej prostej, niestandardowej implementacji cookies z Next.js. Podążając za funkcją setCookieContext przejdźmy do modułu, z którego została zaimportowana:

import type { Context, Env } from "hono";
import { deleteCookie, getCookie, setCookie } from "hono/cookie";
import { cookieAsyncLocalStorage } from "./context";

const MOCK_ERROR = "Can not set or delete cookie in server component";

export function setCookieContext(c: Context<Env, never, {}>) {
  return {
    cookies: getCookie(c),
    setCookie: (key: string, value: string) => setCookie(c, key, value),
    deleteCookie: (key: string) => deleteCookie(c, key),
  };
}

function cookies() {
  const context = cookieAsyncLocalStorage.getStore();

  const methods = {
    getCookies: () => {
      if (!context?.cookies) return [];
      return Object.entries(context.cookies).map(([key, value]) => ({
        key,
        value,
      }));
    },
    setCookie: (key: string, value: string) => {
      throw new Error(MOCK_ERROR);
    },
    deleteCookie: (key: string) => {
      throw new Error(MOCK_ERROR);
    },
  };

  return new Promise<typeof methods>((resolve) => {
    resolve(methods);
  });
}

export default cookies;

Funkcja setCookieContext(której zwracaną wartość przekazaliśmy do cookieAsyncLocalStorage.run() w Hono middleware) bierze kontekst c i przekazuje go to utility functions których wywołanie jest zwracane z poszczególnych clousers. W ten sposób uzyskujemy obiekt który jest naszym cookie kontekstem.

Nasza funkcja cookies replikuje funkcjonalność cookies z next/headers. Wykorzystuje metodę cookieAsyncLocalStorage.getStore(), aby uzyskać dostęp do tego samego kontekstu, który jest przekazywany do cookieAsyncLocalStorage.run().

Opakowaliśmy zwracany wynik naszej funkcji cookies w promise, aby zasymulować działanie implementacji w Next.js. Przed wersją 15 funkcja ta była synchroniczna. Obecnie w kodzie Next.js metody zwracane przez cookies są dołączane do obiektu promise, jak w poniższym uproszczonym przykładzie:

/*  .......... */
// https://github.com/vercel/next.js/blob/canary/packages/next/src/server/request/cookies.ts

Object.defineProperties(promise, {
  [Symbol.iterator]: {
    get: {
      value: function () {
        /* .... */
      },
    },
    getAll: {
      value: function () {
        /* .... */
      },
    },
    has: {
      value: function () {
        /* .... */
      },
    },
    set: {
      value: function () {
        /* .... */
      },
    },
    delete: {
      value: function () {
        /* .... */
      },
    },
    /* .... */
  },
});

/* .... */

W naszym przypadku użycie cookies.setCookie i cookies.deleteCookie zawsze wyrzuca błąd, podobnie jak w Next.js w komponentach serwerowych. Tę logikę zakodowaliśmy na sztywno, ponieważ w oryginalnej implementacji możliwość użycia setCookie lub deleteCookie zależy od fazy (WorkUnitPhase) przechowywanej w storage zwanym RequestStore (ten storage jest implementacją AsyncLocalStorage, są w nim również przechowywane cookies), jednak to już jest temat na inny post. Aby uprościć ten przykład, pomińmy symulację WorkUnitPhase

Teraz dodamy nasz kod react'owy

1. Dodajemy komponent App:

import type { FC } from "hono/jsx";

const App: FC = ({ children }) => {
    return (
        <html>
            <body>{children}</body>
        </html>
    );
};

export default App;

2. dodajemy komponent do zarządzania cookies:

import { FC } from "hono/jsx";
import cookies from "../cookies";

const DisplayCookies: FC = async () => {
    const cookieStore = await cookies();

    return (
        <div>
            <h1>Hello!</h1>
            <p>Here are your cookies:</p>
            <ul>
                {cookieStore.getCookies().map((cookie) => (
                    <li key={cookie.key}>
                        {cookie.key}: {cookie.value}
                    </li>
                ))}
            </ul>
        </div>
    );
};

export default DisplayCookies;

Sposób używania cookies jest podobny do tego z komponentów serwerowych w Next.js.

3. Dodajemy route handler żeby wyrenderować template:

import { serve } from "@hono/node-server";
import { Hono } from "hono";
import { logger } from "hono/logger";
import App from "./components/app";
import DisplayCookies from "./components/display-cookies";
import { setCookieContext } from "./cookies";
import { cookieAsyncLocalStorage } from "./context";

const app = new Hono();

app.use(logger());

app.use(async (c, next) => {
  return cookieAsyncLocalStorage.run(setCookieContext(c), async () => {
    await next();
  });
});

app.get("/", async (c) => {
  const renderDisplayCookiesComponent = await (<DisplayCookies />);
  return c.html(<App>{renderDisplayCookiesComponent}</App>);
});

serve(
  {
    fetch: app.fetch,
    port: 8000,
  },
  (info) => {
    console.log(`Server is running on http://localhost:${info.port}`);
  },
);

Nasz template jest renderowany za pomocą metody html która jest częscią kontekstu hono. Kluczowe jest to, że route handler działa wewnątrz metody asyncLocalStorage.run(), która przyjmuje cookieContext. Dzięki temu możemy uzyskać dostęp do niego w komponencie DisplayCookies za pośrednictwem funkcji cookies.

Pamiętamy że nie jest możliwe ustawienie cookies w komponencie serwerowym, dlatego musimy zrobić to manualnie:

Odswieżmy stronę:

Udało się! Nasze cookies zostały poprawnie odczytane i wyświetlone.

Podsumowanie#

Jest wiele innych przypadków w których możemy użyć asyncLocalStorage. Ta funkcja pozwala na tworzenie niestandardowych kontekstów w prawie każdym frameworku serwerowym. Kontekst asyncLocalStorage jest zamknięty w ramach wykonania metody run(), co ułatwia zarządzanie nim. Idealnie nadaje się do obsługi scenariuszy opartych na zapytaniach do serwera. API jest proste i elastyczne, umożliwiając skalowanie poprzez tworzenie instancji dla każdego stanu jakiego potrzebujemy. Można bez problemu zarządzać osobnymi kontekstami dla takich rzeczy jak uwierzytelnianie, logowanie i feature flags.

Pomimo wielu zalet, warto wziąć pod uwagę pewne niedogodności. Słyszałem opinie, że asyncLocalStorage wprowadza zbyt wiele 'magii' do kodu. Przyznam, że kiedy po raz pierwszy korzystałem z tej funkcji, zajęło mi trochę czasu, aby w pełni zrozumieć jej działanie. Kolejną rzeczą, o której warto pamiętać, jest to, że importowanie kontekstu do modułu tworzy nową zależność, którą trzeba zarządzać. Jednak przekazywanie wartości przez głęboko zagnieżdżone wywołania funkcji jest o wiele gorsze.

Dzięki za przeczytanie i do zobaczenia w następnym poście!👋

PS: Możesz znaleźć omówione przykłady(oraz jeden bonusowy) tutaj